Er wordt veel gesproken over de mogelijkheden om doelgroepenvervoer en openbaar vervoer met elkaar te integreren, maar de praktijk is voor veel gemeenten weerbarstig. Zo ontbreekt het vaak aan draagvlak en een goed businessplan, en is men huiverig om doelgroepen met elkaar te mengen. Dat bleek tijdens het symposium ‘Tussen openbaar vervoer en doelgroepenvervoer’, dat onlangs plaatsvond in Nijmegen.

Tijdens de bijeenkomst werd door middel van verschillende presentaties ingegaan op diverse aspecten en voorbeelden van de integratie van doelgroepenvervoer en openbaar vervoer. Onder de aanwezigen onder meer vertegenwoordigers van gemeenten, provincies, vervoerders en brancheorganisaties. Het congres werd verzorgd door de Cissonius Groep. Eén van de presentaties werd verzorgd door Arthur ter Weeme, secretaris van de Vereniging Openbaar vervoer Centrumgemeenten (VOC).

Andere takken van sport

Hij verwees naar een business case uit 2015, waarbij de struikelblokken van het toen nog nieuwe thema van integratie van OV en doelgroepenvervoer in kaart waren gebracht. Na raadpleging van de zaal kon Ter Weeme vaststellen dat het grootste probleem dat gemeenten destijds ervoeren, namelijk het ontbreken van politiek draagvlak en een goed businessplan, nog altijd sterk meespelen. De VOC wil ook graag in kaart (blijven) brengen welke struikelblokken de gemeenten ervaren, zodat ook op dit vlak de belangen richting de landelijke politiek kunnen worden vertegenwoordigd.

De integratie wordt vooral bemoeilijkt doordat het qua aard en uitvoering om andere takken van sport gaat. “Openbaar vervoer en doelgroepenvervoer zijn voor gemeenten compleet verschillende werelden”. legde Ter Weeme uit. “De provincie of het Rijk gaat over het OV, terwijl het doelgroepenvervoer een verantwoordelijkheid van de gemeenten is. Tegelijk word je als gemeente wel als eerste aangesproken als er iets niet goed gaat met het OV.”

Ruimte voor experimenten

Naast het ervaren gebrek aan politiek draagvlak en goede business cases (althans in 2015), lopen gemeenten bij de integratie van beide vervoersvormen ook tegen een gebrek aan capaciteit in de eigen organisatie aan. Concessie voor openbaar vervoer worden vaak voor veel langere perioden aanbesteed dan contracten voor doelgroepenvervoer. Er blijkt angst te zijn om doelgroepen onderling met elkaar te vermengen, of met de gebruikers van het doelgroepenvervoer. Sowieso gaat het om individuele en collectieve reisproducten en is het lastig om echt te ontschotten. Ook vormen de aanbestedingsregels een beletsel om tot echte integratie te komen.

Dat werd ook onderschreven door een aanbeveling uit de zaal: hou de aanbestedingsregels eens goed tegen het licht. Als deze worden aangepast, ontstaat er wellicht ook meer ruimte om doelgroepenvervoer en openbaar vervoer meer op één lijn te trekken. Aanvullende pleitte een andere deelnemer voor meer ruimte om te experimenteren. Er wordt namelijk wel gepleit voor integratie, maar pogingen stranden vaak op beperkingen door regels en wetten.