De meeste taxi’s staan momenteel stil door de coronacrisis. Maar voor het vervoer dat nog wel wordt gereden, zijn chauffeurs nodig. In een serie interviews zet TaxiPro deze groep mensen in de schijnwerpers. In deze aflevering is dat Jeroen Blaauboer (46), die het in normale tijden druk heeft met wmo-vervoer rijden in West-Friesland. Nu is het een stuk rustiger, al ziet hij toch ook dat mensen veel ritjes naar winkels en verjaardagen blijven maken.

Blaauboer heeft jarenlang een eigen taxibedrijf gehad. Sinds augustus vorig jaar is hij in dienst bij Zorgvervoercentrale Nederland (ZCN, onderdeel van de BIOS-groep). Daarvoor rijdt hij wmo-vervoer in West-Friesland en de Zaanstreek. Tot voor kort waren dat volle werkdagen. Sinds een week of twee zien de dagen van Blaauboer er anders uit.

Alles er tussenin

“Tot een paar weken geleden had ik het meestal nog behoorlijk druk. Veel mensen ophalen van en wegbrengen naar verschillende locaties. Het busje zat best vaak vol. Hoeveel ritten ik op een dag reed, hield ik eigenlijk niet bij. Ik rij van Enkhuizen tot Egmond aan Zee en van Den Oever tot Purmerend, en alles wat daar tussen ligt, doe ik aan. De afstanden per rit verschillen dus nogal, en het aantal ritten per dag ook. Ik had tot voor kort in elk geval altijd genoeg te doen.

Nu is het de omgekeerde wereld. Dinsdag had ik toevallig nog een aardige dag waarop ik weinig stilstond. Op woensdag had ik zowel ’s ochtends als ’s middags vier ritjes, en dat was het wel. Wat me daarbij opvalt: mensen gaan nog ‘gewoon’ met de wmo-taxi naar de markt, naar de binnenstad, naar een verjaardag of naar de bouwmarkt. Mensen doen dat uiteindelijk op eigen risico, maar daaraan merk je wel dat het in deze regio minder leeft dan in bijvoorbeeld Noord-Brabant.

Niet laten staan

Aan boord van de voertuigen houden we afstand tot de passagiers en we hebben allerlei zaken aan boord om hygiënisch te kunnen werken, zoals desinfecterende geld en handschoenen. Ook mondkapjes, maar die gebruik ik zelf vooralsnog niet. Er wordt ook gewerkt aan afscheidingen tussen chauffeur en passagiers, maar dat is bij zo’n groot bedrijf niet ineens voor alle taxi’s geregeld. En de realiteit is dat ik sommige mensen toch moet helpen met in- en uitstappen. Ik kan een oudere vrouw met een rollator toch niet laten staan?

Eng of spannend vind ik het op dit moment niet. Ik rij door uit respect voor de mensen die ik vervoer. Als ik zelf ooit hulp nodig heb, hoop ik dat een ander dit ook voor mij zou doen. Maar zou ik bijvoorbeeld in Noord-Brabant rijden, waar veel meer mensen besmet zijn, dan zou ik er wel meer moeite mee hebben. Hier is het nog niet zo ver, die piek moet misschien nog komen. Hoe erg dat wordt en hoeveel wmo-vervoer er dan nog overblijft, dat is eigenlijk niet te voorspellen.”