‘Ondanks alles is taxichauffeur een prachtbaan’

Irene Brits rijdt nu drie jaar met veel plezier op de taxi in het doelgroepenvervoer. Maar omdat haar werkgever het vervoer voor de Regiotaxi Utrecht kwijtraakt, is de toekomst ongewis. Toch denkt zij dat een nieuwe vervoerder het, door de manier waarop er nu eenmaal wordt aanbesteed, niet beter zal doen. En het is haar een doorn in het oog dat taxibedrijven en planners vaak de schuld krijgen van dingen waar ze niets aan kunnen doen, schrijft ze in een ingezonden brief aan TaxiPro.

“Sinds drie jaar rij ik op de taxi. Het was een keuze: taxi of bijstandsuitkering, en het werd de taxi. De cursus heb ik zelf betaald, maar het leek mij een leuk beroep en het paste naast mijn HBO-opleiding en het moeder-zijn. Vanaf de eerste rit heb ik genoten van mijn werk. Prachtige mensen mocht ik van A naar B brengen. Prachtige mensen, allemaal uniek. Ontroerende verhalen, grappige verhalen, mooie verhalen, enge verhalen….sowieso veel verhalen.

Als taxichauffeur maak je het allemaal mee. Je bent maatschappelijk werker, financieel adviseur, gesprekspartner, EHBO’er, geeft troost, geeft vreugde, geeft waarde aan de mensen, geeft de mensen de kans uniek te zijn. Ondertussen let je voortdurend op andere weggebruikers en zie je soms bizarre dingen voor je neus gebeuren én moet je opletten niet per ongeluk een bekeuring te krijgen.

Geen dag heb ik spijt gehad van mijn keuze, het is een prachtig beroep. Maar het is niet altijd rozengeur en maneschijn. Het is een zwaar beroep, niet alleen voor mijn rug maar ook geestelijk. Ik kan alles aanhoren en geniet van de verhalen. Nee, aan de mensen zal het niet liggen, nooit!

Lachend uit de taxi stappen

Ik heb weinig doelen als chauffeur, maar de doelen die ik heb zijn heel erg belangrijk. Ik wil dat élke klant zich veilig voelt in mijn taxi en dat betekent dat zij niet bang zijn in het verkeer, maar ook dat zij kunnen vertellen wat ze willen. Mijn klanten moeten zich belangrijk voelen, ze moeten een ervaring krijgen die ze goed doet. Ze moeten lachend uit de taxi stappen. Ze praten tegen mij, een anonieme chauffeur, en geloof me, ik hoor meer dan de gemiddelde zorgverlener.

Maar ja, dan krijg je een rit door, via de planning, waarvan je weet dat je de tijd niet redt. Het gebeurt soms. Een klant moet 15 minuten voor tijd klaarzitten en je kunt als chauffeur 15 minuten na de afgesproken tijd aankomen. Een half uur speling. De mensen weten dit en accepteren dit. Maar soms ben je te laat. Sommige mensen zijn ‘makkelijk’, anderen zijn ‘gefrustreerd’ en weer anderen zijn boos. Elke persoon blijft uniek en als chauffeur weten we dat.

Frustraties

Als chauffeur willen we gewoon op tijd zijn, we willen geen mensen die door ‘ons toedoen’ ontevreden zijn. Maar het gebeurt, in plaats van 15 minuten kom je 20 minuten na de afgesproken tijd aan. Het is maar 5 minuten; treinen en bussen rijden ook niet altijd op tijd. In de beleving van de klant ben je dan echter al 35 minuten te laat, zij zitten tenslotte al een kwartier voor de afgesproken tijd klaar. Ik weet het en kan er, over het algemeen, goed mee omgaan, de frustraties. Ze zijn er en komen niet uit het niets.

Het is me ook gebeurd dat ik veel te laat bij klanten kwam, of dat er zogenaamde combinatieritten waren, waardoor mensen extra lang over hun rit deden. Dit zijn momenten die vreselijk zijn voor de klanten. En dus ook voor ons. Wij willen tenslotte dat de mensen de rit zo positief mogelijk ervaren.

Het gebeurt zelden dat klanten mij de schuld geven, meestal krijgen de planners de schuld. En juist hier wil ik iets rechtzetten. Ten eerste is het ziekteverzuim onder taxichauffeurs hoog. In augustus 2017 was 46 procent van de chauffeurs bij ons ziek! Plannen valt dan niet mee lijkt mij. Ten tweede: de aanbestedingen, een stukje van de participatiewetgeving. In mijn ogen het grootste probleem waar nu echt eens duidelijkheid over moet komen. Het is een belachelijke constructie.

Ritten te laat gereden

Kort gezegd komt het hierop neer: gemeente geeft taxibedrijven de kans zich in te schrijven voor de aanbesteding. Het levert veel werk op, dus taxibedrijven willen het graag. Het is centenwerk, het bedrijf dat de laagste prijs vraagt voor een kilometer krijgt de aanbesteding. Dit is het moment waarop je een taxibedrijf de ‘schuld’ kunt geven. Verkeerd inzicht, verkeerde berekeningen, grootmacht…geen idee, maar het taxibedrijf dat de aanbesteding ‘wint’, doet dit met een te lage inzet. Dit is niet alleen in Utrecht, dit is door heel Nederland het geval. In heel Nederland gaan dan ook taxibedrijven failliet en worden contracten ontbonden en opnieuw gesloten met nieuwe bedrijven.

Mijn werkgever verliest nu de aanbesteding, een ander bedrijf zal het waarschijnlijk over gaan nemen, maar geloof mij: het zal niets, maar dan ook niets helpen. Ook het nieuwe bedrijf gaat het niet redden en ook die ritten zullen te laat gereden worden. Maar de taxibedrijven (of de planners) krijgen de schuld, zeker van de gemeenten. Hoe krom is dat?

We worden als taxichauffeurs slecht betaald, werken veel uren buiten ons contract en hebben onregelmatige diensten en zijn verplicht op feestdagen te rijden. Vaste contracten worden niet gegeven, de markt is verre van stabiel. Ondanks dit hele gebeuren vindt de directie het een prachtbranche en de meeste chauffeurs vinden het, net als ik, het een prachtbaan. Wij zullen, net als de planners, ons uiterste best doen de unieke mensen een unieke ervaring te geven op de zo simpel lijkende weg van A naar B.”

Irene Brits, taxichauffeur