Taxiavonturen in Zweden: ‘Toen pakte hij ineens een shotgun uit zijn auto’
Rijden in Zweden, ongelukken met elanden en gesprekken met passagiers over alieneitjes in coronavaccins. Het is een greep uit het imposante arsenaal aan anekdotes, die Frans Krul in zijn 35-jarige bestaan als taxichauffeur heeft opgedaan. In een uitgebreid gesprek met TaxiPro doet de Hagenees een boekje open over een aantal avonturen die hij heeft beleefd.
Wat maakt het vak van taxichauffeur zo mooi volgens jou?
“Je komt met allerlei verschillende mensen, uit alle lagen van de bevolking, in aanraking. Dat is wat het beroep zo mooi maakt. Je ontmoet veel mensen die interessante verhalen te vertellen hebben. Zeker tijdens wat langere ritten, kan dat amusante situaties opleveren. Al die ervaringen neem je uiteindelijk mee. Daar wordt je als mens rijker van.”
Amusante situaties, heb je daar concrete voorbeelden van?
“Vooral de extremen blijven je bij. Zo had nog niet zo lang geleden een passagier in de auto die aan mij vroeg of ik was gevaccineerd tegen het coronavirus. ‘Ja’, antwoordde ik hem. ‘Nou, daar ben je dan mooi klaar mee’, zei hij met een serieuze blik. ‘Want daar zitten allemaal alieneitjes in.’ Ik blijf voor de vriendelijkheid wel luisteren, maar ik vraag dan niet veel meer. Tijdens zulke ritten voel ik geen enkele behoefte om die mensen de les te lezen. Ik ben namelijk taxichauffeur en geen Maarten Spanjer of zo. Maar ik laat ze wel hun verhaal doen, omdat het toch leuk is om erachter te komen hoe ze aan dergelijke wijsheden komen. Verder laat ik de mensen lekker in hun waarde.”
Er werd tegen mij gezegd dat ik kaarsen in mijn auto moest hebben liggen
“Kijk, als taxichauffeur zit je natuurlijk in iemands persoonlijke ruimte, want je zit heel dicht op elkaar. Kappers hebben hetzelfde. Daarom denk ik dat deze twee beroepen bij uitstek beroepen zijn, waarbij mensen verhalen tegen je vertellen. Dat doen ze omdat ze je helemaal niet kennen en weer uitstappen als ze op hun plek van bestemming zijn. Ze kunnen dus vrijuit spreken, zonder dat ze de angst hebben dat hun uitspraken tegen ze gebruikt worden.”
Jij bent al 35 jaar werkzaam als taxichauffeur. Heb je de taxibranche in die tijd zien veranderen?
“Natuurlijk. Vroeger was het een soort cultberoep. Je moest beschikken over een goede stratenkennis, want anders kon je het beroep niet uitvoeren. Dat hoeft nu niet meer, want tegenwoordig heeft iedereen wel een TomTom in de auto. Je tikt de straatnaam in en je wordt erheen gebracht. De finesse die je vroeger nodig had om dit werk te kunnen doen, is eigenlijk verdwenen. Daardoor is het vak van taxichauffeur ineens voor veel meer mensen gangbaar geworden. Eigenlijk is het enige wat wél hetzelfde is gebleven, het sociale aspect van dit vak. Als jij geen empatisch ingesteld mens bent, dan kan je al snel ruzie in de taxi krijgen.”
Heb je in al die jaren ook de manier hoe taxichauffeurs onderling met elkaar omgaan zien veranderen?
“Vroeger wist je nog wie je collega’s waren. Gemeenten hadden destijds een vast vergunningenbeleid, die niet snel veranderde. Er kwamen dus weinig nieuwe collega’s bij. Je had dus een persoonlijke binding met elkaar. Als een taxi dan eens een keer in de problemen zat, kwam iedereen helpen. Dat is nu niet meer zo. Het verval is zo verschrikkelijk groot. Taxichauffeurs zijn tegenwoordig allemaal eenlingen geworden, waardoor de interactie met collega’s een stuk minder is. Je kent ze eigenlijk niet meer.”
Waarom ben je eigenlijk nog taxichauffeur?
“De hoofdreden is vrijheid. Je rijdt natuurlijk onder de vlag van een centrale, maar in feite ben je als taxichauffeur zzp’er. Je kan beginnen wanneer je wil en je kan ermee stoppen wanneer je wil. Er is niemand die tegen je zegt dat je op een bepaalde dag moet werken. En omdat er altijd collega’s zijn die wél rijden, kan je vaak vrij nemen op momenten die jou het beste uitkomen. Die vrijheid vind ik een groot goed. Daarnaast ik vind autorijden ook gewoon ontzettend leuk. Dat vind ik na al die jaren nog steeds. Ik denk niet dat dat nog gaat veranderen.”
Vroeger wist je nog wie je collega’s waren. Je had dus een persoonlijke binding met elkaar
Over autorijden gesproken. Jij bent als taxichauffeur toch ook werkzaam geweest in Zweden?
“Dat klopt. Ik heb drie winters als taxichauffeur in Zweden gereden. Ik reed onder andere in Åre, het grootste wintersportgebied van dat land, maar ook in andere gebieden. Het leuke daarvan is dat je jezelf helemaal opnieuw moet uitvinden, want er gelden daar andere wetten als hier in Nederland. De temperaturen, bijvoorbeeld. -25 graden was daar de normaalste zaak van de wereld. Als taxichauffeur rijd je dan op verlaten wegen waar ijs op ligt. De omstandigheden zijn daar zo anders.”
“Zo is er weleens tegen mij gezegd dat ik kaarsen in mijn auto moest hebben liggen. Want als je van de weg raakt, je komt stil te staan en je hebt geen bereik op je telefoon, dan kan je met drie kaarsen de temperatuur van -25 graden in je auto flink verhogen. Daardoor kan je zo’n situatie overleven.”
Klinkt bijna als een survivaltocht.
“Als je in dat soort gebieden pech krijgt, kan het daar inderdaad op uitlopen. Er rijden ook weinig auto’s in zulke gebieden, dus je kan moeilijk uitstappen en een andere auto staande houden. Dan kan je zomaar bevriezen. Daar staat echter tegenover dat je in dergelijke gebieden goed leert autorijden. Ik heb daar toch bepaalde skills geleerd en verbeterd. Driften, bijvoorbeeld. Die ervaringen nam ik toch maar weer mooi mee terug naar Nederland.”
Ik kan me goed voorstellen dat Zweden toch anders in elkaar zitten dan wij Nederlanders. Was dat niet wennen?
“Zweden denken over bepaalde zaken zeker anders dan Nederlanders. Zo reed ik een keer terug naar Åre. De weg daarnaartoe was enorm hobbelig. Onderweg kwam ik een ouder echtpaar tegen, die stilstonden op de weg. Het bleek dat zij tegen een eland waren aangereden. Dat beest lag half dood te bloeden, die mensen waren geschrokken en hun auto was total loss.”
“Op een gegeven moment kwam er een pickup truck aangereden. Die Zweedse jongen stapte uit en probeerde die mensen gerust te stellen. Daarna liep hij terug naar zijn auto, pakte een shotgun en schoot die eland dood. Daarna pakte hij zijn telefoon en begon met iemand te bellen. Tien minuten later kwam er een andere pickup truck aangereden, die de eland uiteindelijk meenam. Daar sta je dan als taxichauffeurtje uit Den Haag toch even van de kijken.”
Zweden denken over bepaalde zaken zeker anders dan Nederlanders
En de omgang met passagiers, moest je jezelf veel aanpassen?
“Zweden zijn vrij introverte mensen, terwijl wij hier in Nederland heel direct zijn. Ik merkte al vrij snel dat de Zweden onze directheid wel een tikkeltje vreemd vonden. Maar daardoor ontstond er wel iets van respect, omdat die mensen er toch wel van stonden te kijken hoe een buitenlander, die ook de taal niet machtig is, zich zo staande wist te houden. Daarnaast reed ik voornamelijk in het wintersportgebied. De mensen die daar zijn, zijn meestal op vakantie. Dan zijn ze natuurlijk vaak al een stuk losser.”
Je bent nu 62 jaar oud en hebt een hoop meegemaakt. Hoelang ben je nog van plan werkzaam te blijven als taxichauffeur?
“Dat vind ik moeilijk te zeggen. Wat ga ik doen op het moment dat ik de AOW-leeftijd heb bereikt? Die vraag speelt in mijn hoofd, want dan heb je ineens veel meer vrijheid om andere dingen te gaan doen. Ik vind veel dingen interessant, al blijf ik de omgang met mensen en het autorijden waanzinnig leuk vinden. Maar je weet nooit welke trein er in de toekomst nog langskomt.”
Lees ook:
Frans beloof ons dat als jij 67 bent geworden dat je dan wat vaker naar de kapper gaat daar heb je dan wel tijd voor ik zag je medio augustus voorbij rijden en mijn kleinzoon riep opa kijk daar eens Sinterklaas is al in het land .