Taxichauffeur Henk Peek: ‘Optimist tot in de kist’
Een kwart eeuw is Henk Peek als chauffeur werkzaam in de taxibranche en brengt hij mensen naar de juiste plek van bestemming. Na eerst in de detailhandel te hebben gezeten, heeft hij zijn hart verpand aan het beroep van taxichauffeur. Vooral de vrijheid en het sociale contact spreken hem enorm aan. Helaas werd Henk vorig jaar geconfronteerd met kanker. In een uitgebreid gesprek met TaxiPro gaat hij in op leven met kanker, positiviteit en zijn liefde voor het vak. “De vrijheid die ik in de taxi ervaar, vind ik heerlijk.”
Henk Peek zit al ruim een kwart eeuw in de taxibranche. Als chauffeur heeft hij voor verschillende werkgevers gereden. Daarvoor was Peek actief in de detailhandel. Zo had hij meer dan twaalf jaar een eigen supermarkt, maar deze werd vervolgens ondergesneeuwd door het grootwinkelbedrijf. Henk besloot daarom zelf de stekker uit zijn bedrijf te trekken. “Ik kwam toen in de bijstand terecht. Als je hebt gewerkt als werknemer kan je nog gebruik maken van een WW-uitkering. Maar als je als zelfstandig ondernemer niets achter de hand hebt, ben je al snel aangewezen op de bijstand.”
De bijstand was alles behalve een vetpot. Het roer moest snel om. Een dame die Henk begeleidde op weg naar nieuw werk, regelde al snel een baan voor hem bij de Gelderse Taxicentrale als chauffeur. “Daar heb ik acht jaar gezeten”, vertelt de 67-jarige taxichauffeur over die periode. Na omzwervingen bij onder andere Noot Personenvervoer en Willemsen- de Koning, kwam hij uiteindelijk bij Van Driel terecht. “Daar werk ik nu zo’n vijf jaar. Ik ben inmiddels echter gepensioneerd, dus ik rijd nu nog slechts zes uur per dag voor drie dagen in de week.”
Chemopillen
“Dat heeft te maken met het feit dat ik vorig jaar ben geconfronteerd met kanker”, vertelt Henk. “Het was een heftige periode. In totaal heb ik zo’n acht maanden uit de roulatie gelegen. Ik heb toen veel steun gekregen van mijn collega’s en vanuit het management van Van Driel. Mede daardoor heb ik mijzelf door die lastige periode heen kunnen worstelen.”
“Helaas ben ik echter niet meer te genezen”, vertelt Henk verder. “Ik leef op chemopillen en halverwege november begin ik met mijn immunotherapie. Ondanks dit alles voel ik mijzelf goed. Deze ziekte weerhoudt mij er dus niet van om nog drie dagen in de week, in totaal achttien uurtjes, mijn werk te doen.”
Ik ben gewoon een brok positiviteit
Wel realiseert Henk zich dat hij vroeg of laat afscheid moet nemen van het beroep waar hij zo erg van houdt. “Als het écht te vermoeiend voor mij wordt, als ik ’s avonds helemaal uitgeteld ben, dan is het tijd om mijzelf in bescherming te nemen. Dan moet ik er gewoon mee stoppen. Dat is natuurlijk geen fijne gedachte, maar gelukkig is het nog lang niet zo ver. Ik weet niet hoe lang het gaat duren voordat het moment aanbreekt, maar ik hoop dat mij nog een aantal jaren gegeven is.”
De gepassioneerde taxichauffeur weigert echter om bij te pakken neer te gaan zitten. “Optimist tot in de kist, dat is mijn levensmotto”, zegt hij daarover. “Ik geniet van elke dag. Of het nou goed of slecht weer is, het maakt mij allemaal niets uit. Ik ben gewoon een brok positiviteit.”
Sociaal contact
Ondanks zijn ziekte blijft Henk dus werkzaam als taxichauffeur. Dat doet hij omdat hij naar eigen zeggen zijn hart heeft verpand aan het beroep van taxichauffeur. Vooral de vrijheid en het sociale aspect die met het vak gepaard gaan, spreken hem enorm aan. “Ondanks dat je werknemer bent, ben je toch zelfstandig. Je bent namelijk de baas over je eigen voertuig. De vrijheid die ik in de taxi ervaar, vind ik heerlijk.”
Daarnaast houdt Henk ervan om een praatje te maken met de mensen die in zijn taxi stappen. Hoewel hij eerlijk toegeeft dat niet ieder verhaal hem bijblijft, zitten er toch een aantal verhalen tussen die hij de rest van zijn leven niet meer zal vergeten. “Zo haalde ik vorige week een 52-jarige man op, genaamd Marino van Liempt. Hij moest naar het Canisius Wilhelmina Ziekenhuis in Nijmegen voor bestraling. Ook hij bleek kanker te hebben. Al pratende kwamen we erachter dat we op dezelfde manier met deze ziekte omgaan, namelijk met veel positiviteit. ‘Het lijkt wel alsof ik in de spiegel kijk’, zei Marino daarover. We hadden veel raakvlakken.”
Al die concessies, spring daar niet steeds mee van de hak op de tak. Daar schiet je uiteindelijk niets mee op
“Zo zijn we allebei gek op muziek”, legt Henk verder uit. “Ik passief, Marino actief. Zo heeft hij vroeger in verschillende bandjes gespeeld. Op een gegeven moment zei ik tegen hem welke nummers ik zou afspelen tijdens mijn crematie. Een daarvan is My Way van Frank Sinatra. Ik vroeg hem toen of hij van dat nummer een compilatie zou kunnen maken met daarin Frank Sinatra, Herman Brood en Jan Rot. Afgelopen donderdag stuurde hij mij die compilatie op. Kippenvel, zo ongelofelijk mooi.”
“De gesprekken die we met elkaar hebben gevoerd, hebben een diepe indruk op mij gemaakt”, vertelt Henk verder. “Ik heb toen een gedicht voor en over hem gemaakt. Uit die gesprekken kwam namelijk ook naar voren dat we allebei van dichten houden. Daar kreeg hij weer kippenvel van. ‘Jij bezorgt mij vandaag het tweede zonnestraaltje’, zei hij tegen mij. Onbeschrijfelijk. Dat soort momenten vergeet je de rest van je leven niet meer.”
Liberalisering
Ondanks alle mooie momenten die Henk heeft meegemaakt als taxichauffeur, ziet hij ook de mindere kanten van de wereld waarbinnen hij werkzaam is. Zo heeft de 67-jarige taxichauffeur de branche in de afgelopen 25 jaar namelijk ook sterk zien veranderen. Vooral de liberalisering stuit hem enorm tegen de borst. “Toen is het de verkeerde kant opgegaan. Kijk maar naar Amsterdam, bijvoorbeeld. Daar zijn nog steeds ontzettend veel snorders actief. Eigenlijk is het vak gewoon naar de klote geholpen. Daarnaast wordt er tijdens aanbestedingen teveel naar de prijs gekeken, in plaats van naar de kwaliteit. Dat is gewoon ontzettend jammer. Al die concessies, spring daar niet steeds mee van de hak op de tak. Daar schiet je uiteindelijk niets mee op. Dat zijn van die dingen die ik graag anders zou willen zien, zeker voor al mijn collega’s.”
Toch weigert Henk te blijven hangen in negativiteit. Daar heeft hij namelijk een hekel aan. Hij typeert zichzelf dan ook als een positief ingestelde man. “Ik doe alles met passie. Ik koop niks voor negativiteit”, zegt hij daarover. Toch hoopt de 67-jarige taxichauffeur op een ding: dat de vakbonden en werkgevers snel een akkoord over een nieuwe cao Zorgvervoer en taxi bereiken. “Ik zou het echt jammer vinden als dat niet lukt. Dat zou namelijk betekenen dat we geen loonsverhoging krijgen. Of in ieder geval een stuk minder. Voor mijzelf maakt dat niet zoveel uit, maar voor mijn collega’s wel. Ik zou het heel erg vinden als zij niks erbij krijgen.”
Een lans breken
Toch weet Henk dat ook de werkgevers het niet makkelijk hebben. Daarom wil hij tot slot nog een lans breken voor Van Driel, zijn huidige werkgever waar hij het zo naar zijn zin heeft. “Ga er maar aan staan. Eerst corona, toen de hoge brandstofprijzen en nu de verhoogde stroomkosten voor het elektrische wagenpark en bovenal het tekort aan personeel in alle geledingen. Respect voor het feit dat ze elke dag met het voltallige personeel proberen de wensen na te komen van al hun opdrachtgevers en de verantwoordelijkheid nemen voor alle werknemers”, zo besluit Henk.
Lees ook:
