Roel de Jong had afgelopen zondag dienst als taxichauffeur bij Omnibuzz in de regio Sittard-Geleen. Het begon als een normale werkdag, maar op enig moment werd een passagier onwel. Voor Roel het moment waarop alles wat hij op het gebied van reanimeren heeft geleerd, in de praktijk moest worden gebracht. Op TaxiPro vertelt hij zijn verhaal.

“De dag verloopt, met soms enkele drukkere momenten, goed. Veel mensen maken van onze diensten gebruik omdat ze bijvoorbeeld slecht ter been of rolstoelgebonden zijn. Alle ritten die ik deze dag heb bestaan, naast het rijden, ook uit het geven van service en begeleiding naar de klanten.

Later in de middag krijg ik een drietal ritten van mijn centralist. Omdat we onze klanten een kwartier voor of na de bestelde tijd mogen ophalen zie ik dat ik tussen mijn eerste en laatste rit enige speelruimte heb. Daarom besluit ik om bij de eerste klant al op tijd voor te rijden. Minimaal vijf minuten voor aankomst laat ik de klant door middel van een telefoontje weten dat ik eraan kom. Dit doen wij als chauffeurs overigens niet zelf. Dat gebeurt door een computer die we aansturen vanuit onze taxi met een druk op de knop.

Als ik bij de klant voor de deur sta en ik het idee krijg dat ik gezien ben, loop ik naar de achterkant van mijn bus om de deuren al te openen en de lift die nodig is om een rolstoel of scootmobiel te vervoeren gebruiksklaar te zetten. De klant is na deze paar minuten nog niet buiten en ik besluit aan de voordeur aan te bellen. Wellicht kan ik ergens mee helpen om het de klant gemakkelijker te maken.

Tekst loopt door onder foto

De klant reageert iets gehaast omdat hij bang is zijn middagje uit naar de voetbalwedstijd van Roda JC te moeten missen. “Ik moet nog even de scootmobiel uit de schuur pakken en dan kom ik eraan!” Na weer enkele minuten wachten komt de klant met zijn rollator naar buiten. Het blijkt dat hij nog naar de achtertuin moet lopen om zijn scootmobiel te pakken. “Pap, anders ga je toch alleen met de rollator. Dadelijk missen we de taxi en de wedstrijd”, roept zijn dochter.

Omdat de tijdsdruk nu iets begint toe te nemen, besluit ik om de centrale te bellen met de vraag of ik nog langer mag wachten. De centralist ziet immers dat ik inmiddels al langer bij deze klant voor de deur sta. Ik leg uit aan de klant waarom ik dit moet doen. Door drukte of andere redenen kan deze rit dan helaas niet doorgaan en wordt de klant op een later tijdstip opnieuw opgehaald.

Op het moment dat ik naar mijn bus loop om de centrale te bellen, zie ik de klant onderuit gaan. Mijn gevoel geeft aan dat er iets niet goed gaat! Ik ren naar de klant toe en controleer of er een hartslag is. Omdat ik deze niet voel bel ik gelijk 112 en begin met de hartmassage. Kort daarop begint de klant al te ‘gaspen’, een reactie van het lichaam die lijkt op naar adem happen. Zoals ik het geleerd heb tijdens mijn BHV-opleiding meld ik kortmondig aan de alarmcentrale waar ik ben en dat ik begonnen ben met reanimeren. Van Omnibuzz uit moeten wij overigens allemaal getraind zijn in EHBO met reanimatie.

Tekst loopt door onder foto

De dochter van de klant is duidelijk in paniek. Ook de buurman is overstuur. De telefoon geef ik aan hem door, zodat hij het gesprek af kan maken met de alarmcentrale en ik door kan gaan met reanimeren. Een telefoon geklemd tussen oor en nek is toch niet zo’n fijne houding tijdens het reanimeren. Zodra hij me de telefoon teruggeeft, druk ik op de sneltoets van de centrale en geef de telefoon weer aan de buurman. “Ik ben Roel en geef door dat ik aan het reanimeren ben”. Dan weet mijn centrale wat er aan de hand is!

Door de paniek die mensen kunnen krijgen, blijkt later dat de centrale van mij de nodige moeite heeft gehad om het exacte adres te achterhalen. Voor mij lijkt de tijd nu stil te staan en het lijkt minuten te duren voordat ik de eerste sirenes hoor. Uit het niets krijg ik hulp van een man en zie ik om mij heen meerdere mensen komen. Ook zijn er inmiddels twee agenten bijgekomen. Wij zijn op dat moment nog aan het reanimeren. Ik heb geen oog voor mijn omgeving en ben alleen maar met mijn klant bezig.

Zodra de hulpdiensten het overnemen en ik om me heen kijk zie ik dat het aardig druk is in de straat. Zonder het door te hebben gehad is de buurthulpverlening goed op gang gekomen. Er zijn een aantal burgerhulpverleners die geholpen hebben en zie ik twee politiepatrouilles en twee ambulances.

Daarnaast kijken er een aantal mensen wat er gebeurd is. Een agent komt naar me toe of ik even wil blijven wachten om na te praten en mijn gegevens te noteren. Van de eerste burgerhulpverlener krijg ik complimenten: je bleef rustig en hebt het goed gedaan. Ook de buurman spreekt zijn bewondering uit dat ik zo lang alleen ben blijven reanimeren. Dat moet de adrenaline zijn geweest. Ik heb mijn goed getrainde reanimatie gedaan zoals ik het moet doen.

Tekst loopt door onder foto

Als dit alles achter de rug is, word ik bedankt. Door mijn snelle reageren is de klant met een ademhaling en hartritme onderweg naar het ziekenhuis. Zelf blijf ik rustig en er wordt aan me gevraagd wat ik ga doen, doelende op doorwerken of mijn dienst afbreken en terug naar de centrale. “Het gaat wel, ik maak mijn dienst af. Alleen, voeg ik er aan toe: “Ik ben nu een grote jongen maar als ik dadelijk de bocht om ben kan ik zomaar een huilbui krijgen”. De tranen staan op dat moment achter mijn ogen. De agenten zeggen even achter me aan te rijden. Als het dan goed gaat, gaan ze verder. Eenmaal aan het verkeerslicht laat ik mijn duim zien en vervolg ik mijn weg.

Ik weet dat ik de centrale heb gebeld en vrij zakelijk reageerde. “Hoi Ria, met Roel. Vrij in Sittard en de klant is met ademhaling en hartslag naar het ziekenhuis. Je kan me nog wat ritten geven zodat ik mijn dienst kan afmaken.” Ria – mijn centralist van die dag – stuurt me een paar ritten naar mijn boordcomputer. Eenmaal bij de eerste rit aangekomen merk ik pas dat mijn hemd aardig nat is van de reanimatie. Daarom bel ik nogmaals de centrale. “Als het toch kan, kom ik hierna naar binnen want echt fris zie ik er niet meer uit en ik geef aan dat mijn hemd nogal nat is van het transpireren.” Ria vertelt me dat het toch de laatste ritten zijn.

Om niet met een hoofd vol gedachten naar huis te gaan maak ik mijn dienst af. Ik lijk nergens last van te hebben. Op de centrale van Personenvervoer Zuid-Limburg word ik goed opgevangen. Er wordt met me gesproken over deze gebeurtenis en we praten even na. Ook bij thuiskomst ben ik nog vrij rustig ondanks de emoties die aan de winnende kant zijn. Even later vallen mijn ogen dicht tijdens het ontspannen en televisie kijken.

De dag erna is het een nieuwe werkdag. Eenmaal op ons terrein in Spaubeek merk ik pas wat er gisteren gebeurd is. De film blijft zich herhalen en ik ben er meer mee bezig dan ik gedacht had. Ook mijn schouderspieren laten weten dat er enige onverwachte activiteit is geweest.

Gelukkig, we hebben iemand gered!”