Veel taxivervoer ligt door de coronacrisis stil en wat wel doorgaat, vraagt meer van de chauffeurs. TaxiPro zet deze groep in de schijnwerpers. In deze vierde aflevering komt Henny van den Donk aan het woord. Hij rijdt zijn ritten ondanks alles met plezier, maar mist wel een beetje de erkenning voor het werk dat hij en veel anderen doen.

“Ik werk al twintig jaar als taxichauffeur; sinds ruim een jaar doe ik dat in dienst van Taxi van Kronenburg in Liempde. Mijn werkdag begon meestal rond kwart voor zeven in de ochtend en dan zat het er om vijf uur, half zes doorgaans op. Ik reed schoolvervoer, zorgvervoer, luchthavenvervoer en al het andere taxivervoer dat er voorbijkwam.

Passagier achterin

Nu rij ik nog steeds, maar er is de afgelopen maand natuurlijk veel veranderd. Het leerlingenvervoer staat vrijwel stil. Er worden alleen nog kinderen van ouders in vitale beroepen vervoerd, maar dat zijn er niet veel. Verder rijden we nog mensen van en naar de nierdialyse en ander zorgvervoer. Het is ook al een keer voorgekomen dat een collega iemand die ver van huis in een ziekenhuis van corona was genezen weer naar huis bracht. Zo rijden we dus toch de nodige ritten.

Er is altijd maar één passagier en die zit achterin, zodat er altijd voldoende afstand tot de chauffeur is. Het voertuig zelf wordt voor en na elke rit heel goed schoongemaakt en ontsmet. Mensen stappen echt in en uit een schone auto. En de noodzaak om het zo te doen zit goed in het systeem bij de passagiers. In die omstandigheden heb ik gewoon het gevoel dat ik mijn werk goed en veilig kan doen.

Helpen in slechte tijden

Ik heb er nooit aan getwijfeld om door te gaan met werken. Ik zit ook bij de vrijwillige brandweer, dus voor mij is het vanzelfsprekend om mensen in slechte tijden te helpen. En ik ben me er goed bewust van wat corona is, want één van onze collega’s is er aan overleden en dat heeft er echt ingehakt bij ons allemaal. Zoiets zet je wel met beide benen op de grond.

Dus ik denk er wel over na, maar ook in slechte tijden gaat het werk door. Iemand moet het doen, en ik doe het nog steeds met plezier. Tegelijk heb ik wel een beetje het gevoel dat we vergeten werk doen. Iedereen heeft met corona te maken maar wij zitten er nog wat dichter op en dat wordt niet altijd even goed erkend.”